Bekwaamheid: behoefte van de maand december 2013

Bekwaamheid; iets kunnen. Zo aan het einde van het jaar kijken we vaak terug en blikken we ook vooruit: nu ga ik … anders aanpakken.

Bekwaam zijn, roept verschillende associaties op. Je kan stil staan bij wat je kan. Maar ook bij wat je wilt leren. Door te zeggen dat je iets wilt leren, zeg je ook dat je het nu niet (voldoende) kan. De één ziet dat als een teken van onvermogen, terwijl de ander het ziet als uitdaging, avontuur of het vervullen van een verlangen. Misschien gaat de één meer uit van “wat zou moeten” en de ander van “wat er is”. In welk licht bekijk jij bekwaamheid?

Hoe is het voor jou?

* Waar ben jij bekwaam in?
* Hoe makkelijk zeg je dat je iets kan?
* Waar voel je de behoefte om bekwaam te worden?
* Als je aan het leren bent, mag je dan stapje voor stapje groeien, of moet je er eigenlijk van jezelf direct zijn. In je hoofd kan je een leerproces vaak overslaan. In de praktijk meestal niet. Dat kan dan vies tegenvallen. Durf je dan door te zetten?
* Wanneer ben je bekwaam? Is het voldoende, of moet je telkens bijschaven? Waar is de overgang naar perfectionistisch? wat zijn daar de voor- en nadelen van?

Het is bijzonder om eens stil te staan bij bekwaamheid en te ontdekken hoe je daar mee omgaat.

Ter illustratie bekwaamheid:

In het schilderen heb ik geleerd om mijn oordeel steeds los te laten. Daardoor ontstaat er vrije creativiteit, die mij inspireert en waaraan ik mij ontwikkel. Maar zodra ik op een ander terrein iets nieuws onderneem komt er een sterke criticus in mij naar boven, die mij wijst op mijn “fouten”  en onbekwaam zijn. Dat wat ik kan wordt onderbelicht. Mijn perfectionisme kan mij iets eindeloos laten bijschaven, waardoor het niet opschiet. Toch komt het door de ervaring van vrije expressie dat ik kan herkennen: “He ik zet mezelf vast! Ik ben aan het leren. Het hoeft niet perfect! Ik mag gewoon doen.” Zo leer ik om, uit mijn comfort zone, dingen te realiseren. Met vallen en opstaan en steeds bewuster van mijn mogelijkheden.