Zijn beperkende overtuigingen echt beperkend?

Ik ben beperkende overtuigingen al zo vaak tegen gekomen, dat ik ze niet eens meer kan tellen. Soms kan ik er ook boos om worden: “Waarom kom ik je nou wéér tegen!” Ik heb al zoveel overtuigingen opgeschoond en nog steeds blijven ze langs komen! Waar heb ik dat aan verdient? Het mag toch wel eens ophouden! Ik verlang naar vrijheid, rust, ruimte en niet naar nog zo’n overtuiging, die mij overduidelijk in de weg zit. Whaaah!!!

Als jij je met persoonlijke groei bezig houdt, herken je dit vast wel. Het zijn van die escalerende momenten, waarin je moedeloos wordt en bang wordt dat je met een oneindig proces bezig bent. Misschien wel een onzinnig proces, alsof je water naar de zee aan het dragen bent.

Ander beeld

Dan doe ik een stapje achteruit en ik ontdek dat ik een beperkende overtuiging een beperking vindt. En een beperking vind ik niet goed. Het is te beperkt! Op zo’n moment heb ik behoefte aan een nieuw perspectief. Opeens komt het volgende beeld me in op.

Als ik overtuigingen nou eens zou zien als stempels! Tijdelijke draagconstructies in mij, om mij, als systeem, overeind te houden. Ze zijn nodig op die plekken waar mijn eigen draagkracht nog te gering is. Natuurlijk beperken ze mijn beweegruimte, maar toch zijn ze belangrijk. Zonder die overtuigingen zou ik in een eerdere fase niet overeind gebleven zijn. Zou ik ingestort zijn.

Tijdelijke beperkingen

Als ik mijzelf zie als een systeem in ontwikkeling, dan zijn die overtuigingen gewoon de inzichten die nu om aandacht vragen. Opdat ik daar draagkracht in mag ontwikkelen. Als die voldoende ontwikkeld is, kan ik de stempel , de beperking, weghalen.

Vertrouwen

Ik herzie mijn situatie. Ik doe even een stapje terug, neem wat afstand en ga er eens voor zitten. Ik ben een huis in verbouw. Moe van de verbouwing, wie kent die fase niet? Hetis nog lang niet zo ver, als ik in gedachten kan vinden dat het moet zijn. Ik zie nog zoveel werk. Maar toch. Als ik nu eens vertrouw dat al die stempels die ik zie staan, kunnen worden losgelaten als de tijd daar is. Dat het voor nu precies goed is zoals het is. Dat ik precies heb wat nodig is.

Als ik eens anders met mijn stempels om ga. Ze niet meer zien als mijn beperking, maar als een tijdelijke draagkracht. Dan kan ik er tussen door wandelen, zonder te verlangen dat ze weg moeten. Ik kan er omheen dansen. Ik kan er slingers aan hangen. Ik kan er zoveel meer mee, dan er tegenop lopen en me zelf pijn doen. Misschien kan ik er zelfs wel een hangmat tussen spannen en mezelf er lekker tussenin wiegen. Alleen ben ik geen bouwexpert, dus dat ga ik nog eens navragen….

Welk subliem idee heb jij, om je beperkende gedachten anders te ervaren?