Van oud overlevingsmechanisme naar nieuwe mogelijkheden

Soms staat een oud overlevingsmechanisme je in de weg, waardoor je niet de stappen kunt zetten die je wilt zetten.Ik neem jullie mee in een stukje van mijn weg van de afgelopen tijd. Als voorbeeld hoe dingen kunnen lopen. Mogelijk herken je jezelf, en steunt het je als je door een proces heen gaat.

Zoals de meesten van jullie weten, ben ik druk bezig een online programma te maken over intuïtieve creativiteit en een kaartset over intuïtief leven. Ik was enerzijds overtuigd van de waarde en toch was ik tegelijkertijd erg bang voor wat er zou kunnen gebeuren.

Onverklaarbare angst als teken van oud overlevingsmechanisme

Ik voelde angst dat:

• deelnemers emotioneel in de knoop zouden komen en dat het mijn schuld zou zijn..
• mensen boos op mij zouden worden, omdat ik zoiets durfde te publiceren.
• mij verweten gaan worden dat ik spreek zonder theoretische wetenschappelijke achtergrond.
• ik afgebrand zou worden op mijn wens om mensen te brengen bij hun eigen vrije creativiteit en eigen wijsheid. Mijn verlangen om nog intuïtiever te leven en mijn ervaringen door te geven. mensen te stimuleren om ook de verbinding met zichzelf aan te gaan.
• ik voelde: dit is de weg naar de hel en verdoemenis! Waarom wil je daar heen? etc. etc.

Ik wist dat het niet klopte. Het is de weg naar vrijheid. Niet een makkelijke weg, maar wel levensverrijkend. Dat ik bang werd van mijn ideeën wat er mogelijk zou gaan gebeuren, zei alles over mij en een vastzittende overtuiging. Toch kon ik me niet losmaken van deze angst. Kon ik ook de overtuiging niet verwoorden. Daardoor wist ik dat er een oud overlevingsmechanisme mijn weg blokkeerde.

Kan ik wel waarmaken wat ik spreek?

Ik verbaasde ik me over de heftigheid van de angst. Het was echt oud en toch zo levendig nu. Ik vond het ironisch dat ik in mijn training schreef over het ontmoeten van je draken (je angsten) en dat je daar doorheen kunt gaan. Terwijl ik tegelijkertijd alleen maar angst voelde bij het idee iets van dit alles naar buiten te brengen. Was ik hypocriet?

Zo moe van alles

Hoewel ik het liefste alles verstopte, liet ik het aan mensen lezen. Ondanks de positieve feedback die ik kreeg en de blijdschap en verwondering die ik voelde voor de warmte waarmee het ontvangen werd, bleef de angst aanwezig. Ondertussen werd ik ook zo moe van alles. Mijn lijf deed pijn. Ik had het gevoel in een dal te zakken. Ik verloor vertrouwen dat het goed zou komen. Er leken wel twee versies van mij te bestaan: een bange en een gedreven versie.

Een onverklaarbare drang tot doorgaan

Want er was tegelijkertijd ook een onverklaarbare drang om door te gaan. Ik wilde niet als bange ik verder, maar wilde de angst ook niet ontkennen. Ik wilde doorgaan, dan maar samen met de angst. Dus bleef ik schrijven. Nodigde ik mensen uit voor de oefengroep en (met klotsende oksels) werd deze gestart. Ik bleef vertellen over mijn wens om mensen bij hun vrije creativiteit te brengen. Bij zichzelf. Omdat we dat zo ontzettend nodig hebben. Omdat je er zelfvertrouwen van krijgt, verbinding met jezelf en daardoor steeds beter kunt voelen wat er in jou speelt en wat je nodig hebt. Dat het moedig van mij was, om toch kleine publieke stappen te zetten, voelde ik niet. Ik voelde angst.

Onverwachte steun

Onverwacht kreeg ik steun van mijn partner, die ziek thuis is. Hij geloofde er in. Hij stimuleerde me om door te gaan, als ik het zelf niet zag zitten. Mijn dochter zag het. “Mam, je zit nu op het goede spoor!” Anderen zagen het. Maar ik kon het echt niet volledig voelen of er volledig op vertrouwen. Ik voelde vooral angst en ongeloof. Zelfs tegen beter weten in, omdat er ook het innerlijk vuur van verlangen en weten was. Toch bijzonder hoe je dan op onverwachte wijze gedragen wordt, opdat je door kunt gaan.

Fysieke input

Ondertussen ging ik met mijn lichamelijke klachten naar een osteopaat (Eric van Wattum) en een Shiatsu therapeute (Marianne van Dijk). Sommige dingen kan je niet alleen, en  er mag iets gebeuren in de verbinding tussen mij en mijn lichaam. Zij helpen mij nu om de verkramping in mijn lichaam los te laten. Daarmee komt ook mijn innerlijke verkramping naar buiten. Vaak achteraf in heftige emoties of een fysiek schokkend lichaam, maar zo opschonend! Mijn lichaam herinnert zich weer dat het anders kan. Dat er een andere vorm van zijn is. meer ontspannen, minder alert op gevaar. Maar o wat moeilijk om te accepteren dat ik van dit werk heel erg moe word. Dat innerlijk werken ook werken is. Dat luisteren naar mijn grenzen een opgave en een zegen is.

Ik mag vertrouwen op mijn innerlijk voelen

Begin deze maand brak het inzicht door. Er was een overlevingsmechanisme werkzaam van een kind van drie. Het kind dat leerde dat je goed om je heen moet kijken. Altijd opletten, want er kan zomaar wat gebeuren. Het kind dat zo verward werd, omdat ze de wereld niet begreep. Omdat ze leerde dat haar eigen emoties fout konden zijn: je moet je verstand gebruiken om de wereld te snappen. Door me af te stemmen op de ander kon ik inspelen op de situatie, kon ik het zo veilig mogelijk te houden. Ik leerde dat ik mijn ingevingen niet kon vertrouwen. “Zo erg is het niet!” ”Dat zie je verkeerd.” “Jij bent klein. Jij snapt dat niet.” Buiten mij was het anker.

Mijn boodschap ging dwars tegen het overlevingsmechanisme in

Het kind dat geconcludeerd had dat haar innerlijk niet klopte en dat het daar onveilig was, veel te kwetsbaar was werd een expert in om zich heen waarnemen. Het kind veronderstelde dat de ander voor zichzelf ging. En nu wilde ik mensen leren om het tegendeel te doen! Om terug te gaan naar het voelen. Om daar gehoor aan te geven. Nu wilde ik de persoon zijn die zegt: “Maak verbinding met je innerlijk. Dit is belangrijk om te doen! Daar zit je werkelijke kennis.” Nu zei ik: ”Volg je verlangen en zet jezelf centraal.” Zelfs wetende dat dit niet altijd de makkelijke weg is en veel kan oproepen. Ik ging dwars tegen alles in wat dit kleine kind geleerd had. Hoe ze overleefd had. Waar ze geen woorden voor had. Ook geen weerwoord tegen had. Alleen de angst.

Nu pas is het tijd

Geen wonder dat al die angsten naar boven kwamen. Geen wonder dat ik hier niet eerder naar buiten kon treden dan nu mijn lichaam zich de angst herinnerde en dat wat daarvoor was. Eerst moest ik zelf sterk genoeg worden, om dit overlevingsmechanisme innerlijk tot op de bodem te erkennen en op te schonen. Ik zie mijn moed en mijn koppigheid of standvastigheid, waarmee ik, ondanks alles, dit verlangen heb vastgehouden en vorm gegeven. Nu pas kan ik werkelijk vanuit vertrouwen en rust mijn programma naar buiten brengen. Omdat ik het wezenlijk begrijp.

Niemand heeft schuld

Ik voel een diepe verbondenheid met ons allen. Niemand heeft schuld. Eenieder heeft naar beste weten en kunnen gehandeld. De trauma’s die we als mens en specifiek als kind oplopen, worden je niet persoonlijk aangedaan. Ookal denk je dat wel, waardoor het ook zo voelt. Het is de collectieve onwetendheid en onmacht, die past bij onze mens-ontwikkeling. Het enige wat we kunnen doen is ons er voor open stellen. Elkaar steunen en onze inzichten en wijsheden delen. Opdat genezing kan plaatsvinden.

Het komt als de tijd daar is

Ik heel mijn innerlijk rustig verder, schoon op voor zover nodig en werk ondertussen aan mijn online programma intuïtieve creativiteit en de kaartset intuïtief leven. De teksten zijn bijna klaar. Het lef om online zichtbaar te zijn groeit. Evenals het verlangen om dit te delen. Als de tijd daar is, staan er twee prachtige producten. Dan volgt het leren online zichtbaar te zijn en blijven. Als de tijd daar is, hoor je meer.

Ook jij hebt je eigen moment

Ik deel dit ook om je te helpen herinneren dat ook jij je eigen moment hebt. Je kunt het niet afdwingen of plannen, ookal doen vele berichten je anders geloven. Wees trouw aan jezelf, dat wens ik je toe. Koester jezelf als je je angst voelt. Er is niets mis, er worstelt iets dat zichtbaar wil worden. Sta de steun om je heen aan jezelf toe en onverwacht zal het inzicht doorbreken. Vertrouw.