Van camera-angst naar “ik wil op de foto!”

 

Tijdens een ZZP-netwerkbijeenkomst in Groningen ontmoette ik Femke. Ze vertelde me dat ze graag foto’s van haarzelf op haar website wilde, maar dat ze camera-angst had. Alleen al het vertellen over de angst, maakte dat ze verkrampte. Maar ik zag een prachtige vrouw en voelde:”Zo’n mooi mens, zonde als ze zich blijft verstoppen!” Spontaan hoorde ik mijzelf zeggen: “Kom bij me langs, want daar is wat aan te doen!” We keken elkaar recht in de ogen en ze zei: “OK, ik doe het!”

Eigen camera-angst herkennen

Terug naar huis fietsend vroeg ik me af wat ik nu gezegd had. Ik vind het zelf ook lastig om te poseren voor de camera. Maar als ik me vertrouwd voel, heb ik nergens last van. In mij voelde ik een zekerheid, dat ik camera-angst herkende en begreep. Het gaat niet over angst om op de foto te gaan, maar over angst voor zichtbaar zijn, aanwezig zijn, gezien worden o.i.d. Naast het gevoel van begrijpen, weet ik dat ik mooie foto’s kan maken, dus had ik genoeg mogelijkheden! Juist dat ik geen officiële fotograaf ben, maakt de drempel lager. Tijd voor de Pippi Langkous quote “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.”

Eerste oriëntatie: zichtbaar zijn

In het eerste gesprek, op mijn atelier, hebben we de camera op een voor haar veilige plek neergelegd. Nog wel zichtbaar, niet aanraakbaar. Er volgde een prachtig gesprek over camera-angst, zichtbaar worden, bestaansrecht hebben. De levensworsteling om te zijn in een wereld, die anders is dan je zelf bent of anders voelt. Ook ontdekten we haar kracht: ze dealt al jaren met haar angsten en gooit het bijltje er niet bij neer. Haar kracht is zichtbaar, als ze stralend vertelt over haar vak, voetreflexologie Dan is ze dan niet onzichtbaar meer, maar volledig aanwezig is, ten dienste van haar vak.

De camera werd niet meer aangeraakt, en dat was helemaal ok. Ze liet alles eerst maar eens bezinken en ging op onderzoek uit: “Welke boodschappen vertel ik eigenlijk aan mijzelf over mijzelf?”

Tweede gesprek, het spel van verlangen en angst

In het tweede gesprek werd de camera weer op zijn plek gelegd. Nu al iets dichterbij. Thema’s, waar nodig, werden verder uitgewerkt. We zetten verlangen en angst naast elkaar. In een soort spel tussen die twee, kreeg verlangen steeds meer ruimte. Het verlangen om op de foto te staan was goed in plaats van lastig. Angst stribbelde tegen, maar zag ook in dat de argumenten tegen een eigen foto eigenlijk niet meer klopten. Het bleef zoeken naar een nieuwe balans.

Een doorbraak

Net op het moment, dat ik verwachtte dat ze zou stoppen, brak ze door. “Pak die rotcamera nou, en maak een foto!” Terwijl we rustig doorspraken over haar werk, klikte de camera. Ons gesprek was essentieel en de camera bijzaak. Totdat ik stopte met foto’s nemen envroeg: “Wil je ze zien?” Femke slaakte een diepe zucht “OK, doe maar”. Vervolgens zei ze helemaal verbaasd: “Wat een prachtige vrouw!” en even later “Daar wil ik wel naar kijken! Die zou je toch wel willen ontmoeten! Ja toch?” Ja, zeker! Wat een cadeau voor ons beide!

Fotosessie in de praktijk

Tijd voor de volgende stap. Een proefcliënt regelen en een fotosessie maken in haar praktijkruimte in Groningen. Het proces herhaalde zich in sneltempo. De camera-angst mocht er zijn, het verlangen, de spanning en het plezier. Het stralen van haar, tijdens het geven van de behandeling. Een behandeling die ik ook zelf mocht ondergaan en van harte kan aanbevelen. Ik voelde me in hele goede vertrouwde handen, toen ik haar ontspannende voetreflex-massage kreeg. Dus ik verwijs ook met plezier naar haar website (alleen voor vrouwen!): www.voetreflexologie-handgraaf.nl De camera-angst is echt niet helemaal verdwenen. Dat hoeft ook niet, want het is hanteerbaar geworden. De mogelijkheid om eigen foto’s op de website en social media te plaatsen is ontstaan. Wie weet volgen hierna wel filmpjes. Ik zal haar eens vragen….

 

Wil jij ook jouw camera-angst hanteerbaar maken, zodat jij ontspannen op de foto kan? Neem gerust contact met mij op.