Een diepe zelfafwijzing doorzien
Het blijft bijzonder hoe één opmerking je wereldbeeld kan veranderen.
In een geleide meditatie wordt me verteld dat ik in het water ben. Aan de oppervlakte is turbulentie, maar ik zak af naar de diepte, waar de stilte en de rust is. Steeds dieper, steeds rustiger. Terwijl de stem mij rustig de diepte in leidt, voel ik benauwdheid opkomen. Ik kan geen adem halen! Hoe dieper ik ga, des te groter de angst in mij en ik wil niet meer luisteren; ik wil naar de oppervlakte gaan, zodat ik naar adem kan happen.
Iets in mij kijkt geamuseerd toe: ik weet dat het niet de bedoeling van de begeleider is om me naar deze paniek te brengen. Hij wil me juist de rust en mijn centrum laten ervaren. Ik ken die plek en weet hoe fijn het daar is, maar kennelijk kan ik er nu maar moeilijk heen. Ik raak vertwijfeld: wat moet ik doen? Naar adem happen, de stem volgen, de meditatie onderbreken? Niets voelt kloppend. ‘Gebruik een duikerklok’, zegt iets in mij, ‘dan kan je ademhalen én afzakken.’ Zo gezegd zo gedaan. Ik krijg weer lucht, maar voel ook schaamte: ik zou toch geen duikerklok nodig moeten hebben. Ik moet het zo kunnen.
Goed nieuws
In de nabespreking vertel ik over mijn angst. “Oh, dat was niet mijn bedoeling”, zegt mijn begeleider. “Dat weet ik”, zeg ik en ik vertel hem daarna over mijn duikerklok. Hij kijkt me verwonderd aan en ik voel me weer de persoon die het zo nodig anders moet doen. We praten wat verder en dan zegt hij “maar er is dus goed nieuws.” Ik ben verbaasd. Welk goed nieuws is er dan? “Je duikerklok”, zegt hij, “Je hebt nu een duikerklok om te gebruiken.” Ik ben verbijsterd. Hoe kan iemand dat goed nieuws vinden? Maar hij kijkt zo stralend, dat ik weet dat hij het echt meent.
Doorbraak
Dan realiseer ik het me: de duikerklok is een nieuw hulpmiddel dat ik kan inzetten als ik getriggerd raak en dát is goed nieuws. Het is mijn veilige manier om naar mijn kern te gaan. Vervolgens realiseer ik me: die duikerklok komt uit mijn creativiteit. Met het afwijzen van de duikerklok, wijs ik ook mijn creativiteit af. Juist dat wat me zo helpt, wat een wezenlijk onderdeel van mij is, wijs ik af. Ik wijs mezelf af, omdat ik overtuigd ben dat de wereld daar niet op zit te wachten. Het besef is zo helder!
Hoe ironisch dat ik een boek aan een uitgever wil aanbieden, dat juist hier over gaat: het vrijmaken van je authentieke creativiteit. Geen wonder dat ik zoveel angst voel om het te publiceren. Het is zo’n helder inzicht en tegelijk een aardverschuiving. De wereld zit op mijn creativiteit te wachten en geconditioneerd als ik ben, doe ik vreselijk mijn best om binnen de lijnen te kleuren en kan ik daardoor mijn creativiteit niet echt te laten zien. Eindelijk begrijp en doorvoel ik de spagaat waar ik al jaren mee worstel, zonder echt tot de kern te komen. De cirkel is rond.
Effect
In de tijd daarna merk ik hoe de ervaring op twee manieren in mij gebruikt wordt. In Drakenland komt het in de context van moeten: nu moet ik toch moeiteloos dat boek aan een uitgever presenteren. Ik weet toch dat de angsten niet hoeven. Kom op, je hebt je creativiteit nu toch omarmt. Waarom dan nog steeds moeilijk doen. Tja, het is niet voor niets Drakenland, waar alles wat bekend is wordt herhaald. Ook zelfafwijzing.
In mijn Zijn zak ik in de ervaring van ‘mijn duikerklok mag er zijn’ en voel ik de ontspanning en ademruimte als ik in de klok ben. Ik kan er mee naar mijn kern én weer terug naar het woelige wateroppervlak, waar de waarheid van mijn draken het oppervlak beïnvloeden. Die telkens veranderende waterspiegel, van glad tot woest golvend en een enkele keer als een verwoestende tsunami, is niet fout is, maar hoort bij het menszijn. Dat is het leven! Daarin ben ik zoals ik ben, inclusief mijn creativiteit én nu ook met een duikerklok.