Het spannende afronden van je schilderij: is het wel of niet klaar?
Het afronden van je schilderij is vaak een spannende fase, “Wil je het zien?”, vraagt Janneke me “Ik ben echt op jouw manier bezig geweest, met het volgen van een beweging die fijn voelde en dit is het resultaat.” Ze straalt terwijl ze het vertelt “Ik ben er blij mee.”
We gaan even naar een aparte ruimte, zodat we, zonder de groep te storen, verder kunnen praten. Daar zet ze haar werk neer en tot mijn verbazing heeft zij een heel ander uitgangspunt, dan dat ik bedacht had toen ik de werken klaar zette! Ik dacht dat het schilderij in portertstand gemaakt was, maar zij zet het in landscape-stand neer. Terwijl Janneke me vertelt over haar ervaring en zegt: “Ik vind het daar in de bovenhoek niet helemaal kloppend. Wat denk je, zal ik daar nog wat aan doen of het zo laten?”, kan ik haar woorden nauwelijks volgen. Mijn brein blijft schakelen naar het nieuwe beeld en kan zich niet voorstellen dat het klopt. Janneke merkt mijn verwarring op en kijkt me vragend aan. Als ik haar vertel over mijn ervaring, is ze direct nieuwsgierig en zet haar werk in portret-stand. “Whauw, dat is inderdaad heel anders!” en “Hier is dat hele probleem dat ik net had weg! Het is veel krachtiger zo.” Ze kijkt met verwondering naar het verschil.
Perspectief
Het laat me opnieuw realiseren hoe belangrijk het is om je bewust te zijn van je perspectief. Juist doordat ik van een heel ander uitgangspunt had dan zij, kon ik haar niet volgen. Het voordeel van een schilderij is dat je dit verschil direct opmerkt, terwijl in en gewoon gesprek je lang kunt doorpraten zonder te begrijpen dat je niet echt over hetzelfde praat.
Focuspunt
Vanuit t nieuwe standpunt zegt Janneke: “Dit voelt veel beter.” om na een poosje kijken te concluderen: “Het mist een focuspunt.” Voor mij klinkt het als een verstandige, creatieve regel en niet als een innerlijk verlangen. Creatieve regels mogen losgelaten worden. Wezenlijke verlangens zijn er juist om te volgen. Zo ontstaat jouw unieke, authentieke, vrije werk. Maar ik vind het altijd belangrijk om te checken of dat wat ik opmerk voor haar ook klopt. Ook hier is een perspectiefcheck op zijn plaats.
Ik vraag haar:” Moet het een focuspunt hebben? Het kan ook zonder. Dan gaan je ogen mee in de beweging die er is.” “Mmm, dat zou natuurlijk ook kunnen” zegt ze en ik zie haar iets meer ontspannen, terwijl ze naar haar werk blijft kijken
Buiten je comfortzone
Opeens zegt ze: “Er zou daar een mensje kunnen.” Ik zie hoe haar ogen stralen als ze dit zegt, maar in haar stem en houding zit een aarzeling. Ze vraagt zich hardop af: “Zal ik dat wel doen? Straks lukt t niet.” Er is angst voor verlies, het werk verpesten. Iets wat vaak voorkomt als je net buiten je comfortzone komt. Durf je in het nieuwe te stappen? Ik geef haar terug: “Je ogen stralen van het idee.” “Ja, maar ik weet niet of t lukt.” Zomaar de stap zetten is blijkbaar net te groot. Ik vraag me af of we het iets kleiner kunnen maken, zodat de stap makkelijker wordt. “Ik heb potloden, als je dat fijner vindt kan je dat eerst uitproberen, in plaats van direct met verf aan de slag te gaan.” Ze weet het meteen: “Dan doe ik het.” Tien minuten later straalt ze van top tot teen. Het is gelukt! En hoe!
Ruimte
Tijdens het afronden van je schilderij, is het heel verleidelijk om je denken alle ruimte te geven. Dan check je of dat wat er is, goed genoeg is, waardoor je niet meer kan voelen wat er innerlijk wil. Ik kan niet zeggen of het uitspreken van haar wens om een focuspunt te hebben puur verstandelijk was. Misschien lag er ook een intuïtieve wens in. Wat ik wel weet is dat ze nu, vanuit vrijheid, haar ingevingen heeft kunnen volgen en ze, door haar angst heen, buiten haar comfortzone is gegaan, maar wel op een manier die voor haar veilig genoeg was.
Meer lezen: