Expressie geven aan spanning; een tekenoefening

In mijn tijdlijnen op sociale media lees ik dat veel mensen nu worstelen met hun emoties. De onverwachte wendingen in de wereld geven spanning en onzekerheid. Het roept vragen op, zoals: mag ik nog mijn gewone gang gaan of moet ik iets anders doen? Iets bijdragen? Kan ik nog wel feest vieren als elders mensen lijden?

Bewust er mee zijn

Het is zo belangrijk om, voordat je deze vragen beantwoordt, deze spanning in jezelf echt waar te nemen. Het te voelen, zonder er direct iets aan te willen doen. Zo omarm je wat er in je is, zonder het groter te maken of weg te drukken. Daardoor kan het er zijn en kan je je er op open wijze mee verhouden. Vanuit die houding krijg je andere antwoorden op je vragen, dan als je ze beantwoordt om met de spanning te dealen. Tekenen kan hierbij helpen.

Expressie geven aan spanning

Wat gebeurt er als je spanning zich zou mogen uitdrukken? Als spanning via jouw hand een potlood kan pakken en het mag bewegen, gewoon zoals het in je opkomt? Dat het niets hoeft te worden. Niets hoeft te verklaren, maar gewoon mag bewegen. Met net zoveel druk op het potlood als goed voelt. Met de kleur die wil. In alle openheid.

Angst

Dit idee kan angst oproepen: wat ga ik dan maken? Welk verschrikkelijk beeld ontstaat er dan? Dat weet je niet, zelfs niet of het verschrikkelijk zal zijn. Tenzij je het beeld van te voren gaat uitdenken. Maar dan krijgt spanning niet jouw vrije hand; kan het geen eigen expressie geven. weet dat als deze opdracht je angst aanjaagt, het angst voor de spanning is en voor wat als……

Vragen

Het roept misschien ook vragen op: wat moet ik met zo’n tekening? Of: maak ik de spanning dan niet nog groter en ik vind het al zo moeilijk!

Je hoeft niets met de tekening. Juist daardoor ontstaat er ruimte voor expressie. Ervaar wat er gebeurt. Wat er wil. Het hoeft niet opgehangen te worden of verstopt. Het wil uitgedrukt worden. Mijn ervaring is dat spanning dan een context krijgt, waardoor je er meer van begrijpt. Juist door die context wordt de spanning minder spannend.

Of de spanning er groter of kleiner door wordt, kan ik niet voorspellen. Elke ervaring is uniek. Spreek met jezelf af dat je zo ver gaat als goed voor jou is. Ga niet over je eigen grenzen heen.

Mijn expressie van spanning

Toen ik mijn spanning een doos kleurpotloden gaf, ontstonden er dikke bruine lijnen, die op me af kwamen. Het papier was veel te klein, dus plakte ik er één bij. Daar ontstonden een zelfde soort lijnen. Nog steeds was het papier te klein en ik plakte er nieuwe vellen onderaan vast. Opnieuw ontstonden er dezelfde lijnen en opeens kraste mijn hand over de tussengrens heen en weer en voelde ik verdriet. Ik gaf verdriet de ruimte tot expressie en terwijl mijn hoofd dacht: ”Nu moet ik tranen tekenen”, ging mijn hand, met blauw haar eigen weg. Het verdriet was pijnlijk en toen het overweldigend voelde, kwam er de vraag in mij: ‘Wat heb je nodig?’. ‘’Koestering’’, zei het in mij en mijn hand zocht langs de potloden en pakte als vanzelf het roze. Het voelde als een bedding, waar ik kon zijn. Waardoor het iets verzachtte. Uit die koestering kwam het verlangen naar andere kleuren in mij op en al inkleurend zag ik in de lijnen een mensvorm. ‘Hoop’ fluisterde het in mij. ‘Laten we hoop houden’ en terwijl mijn hand verder kleurde fluisterde het in mij: ’en licht verspreiden’. Het voelde goed om dat al kleurend te doen.

Vervolg

Daarmee leek alles mooi afgerond, maar als ik dit blog schrijf, voel ik nog steeds de pijn van verdriet en dat dit opnieuw spanning in mij geeft. Ik besluit verder te tekenen op een nieuw vel en als ik verdriet de ruimte tot expressie geef, ontstaat er soort schreeuw van Munch; de angst. Direct voel ik een enorme woede en besluit ik woede tekenruimte te geven op een ander vel. Ik merk dat het papier te klein is. Als ik er een stuk aan plak, is het even genoeg en dan besef ik: ik heb echt een groot vel nodig.

Oh help

Het grote vel voelt beangstigend, want deze woedekracht in mij is sterk en als ik het de ruimte geef; wat gebeurt er dan? Ik ben bang dat ik iets stuk maak en ik ben vooral bang dat het zich tegen mij keert. Ik adem door, deze woede in mij voelend en wetend dat ik elk moment mag stoppen. Mijn hand pakt pakt groen, wat ik een opmerkelijke kleur vind, maar het voelt kloppend. Ookal begrijp ik er niets van. Mijn woede zet strepen en opeens besef ik besef: de tijd dat mijn woede zich tegen mij keerde is voorbij. Direct valt er angst weg en keert de woedekracht om; het wordt een deel van mij. Mijn basis. Dit is mijn NEE. Dit NEE voelt zo krachtig. Ik kan hierin zijn. Zo is woede constructieve daadkracht. Vanuit de ervaring van deze basis, ga ik terug naar de eerste tekeningen en de  koestering die ik nodig had. Ik ervaar: ik kan het verdriet en de angst er laten zijn.

Laag over laag

Door al tekenend te zijn met wat er is, en het de ruimte te geven die het nodig heeft, krijgt je systeem laag voor laag de ruimte. Je wordt het onbewuste bewust en emoties en spanning kunnen ontladen. Als ik nu naar de tekeningen kijk, voel ik dat de spanning uit mijn eerste tekening getransformeerd is. Het verdriet en de angst uit de tweede tekening voelen nog aanwezig. Zij hebben tijd nodig, en zij zijn ook het geraakt zijn door wat er nu in de wereld speelt. Maar ik ervaar hierin nu de steun van mijn basis, mijn daadkracht die in de laatste tekening mocht ontstaan. Ik ervaar dat ik helderder mijn vraagstukken kan beantwoorden.

Met hulp

Mocht jij voelen dat je zo’n proces wilt aangaan, maar dat je hierin begeleiding wil, neem dan contact met mij op.

Aanverwante blogs: 

Het creatieve proces als drager van inzicht.

Intuïve kaartsets als inzichtgevend middel